De laatste pas

Tellutride, een mooi luxe ski resort in een geweldige omgeving. Via via kon ik een nacht bij Erica en haar zoon en huisgenoot doorbrengen. Maar moest eerst nog wel even de berg op om er te komen. Na een steile weg kom ik bij een toegangspoort van wat op een vakantie resort lijkt, grote mooie vrijstaande huizen….hmm zit ik wel goed. Uiteindelijk zie ik in de verte de skiliften en appartementen waar ik moet zijn. Erica is super relaxed maar moet weer aan het werk en laat mij achter om bij te komen. Avonds is haar zoon en huisgenoot er en zetten we de kerstboom op.

Omdat het wel aan mij knaagt dat ik twee grote passen heb overgeslagen vanwege de sneeuw las ik op internet dat de Bolem pass nog wel open was en deze is 3484 meter dus besloot ik om hier over te gaan. Na een schitterende asfalt weg door hoge bergen met sneeuw is daar de afslag naar de Bolempas. De weg is onverhard en er ligt sneeuw en ijs, maar is goed te berijden. Na een korte stop in het zonnetje bij een bord dat waarschuwt voor een ruige weg ga ik vol goede moed verder. Sommige stukken waren zonder sneeuw maar met veel losse stenen waar ik ook regelmatig moest lopen. Maar naar mate ik hoger kwam was er steeds meer sneeuw dus moest ik lopen en duwen en trekken om verder te komen. Was deze pas nu echt wel open? In het begin waren er nog sporen waar ik in kon lopen maar toen die zelfs weg waren werd het wel echt een uitdaging.

Na elke 100 meter trekken moest ik weer op adem komen en constant kijkend naar de gps om te zien of ik al op de top was. Na uren lopen was ik op de top, of beter gezegd de eerste top want deze pas bestond uit twee toppen.. Ik was nu op een hoogvlakte die een beetje golvend was maar van fietsen was nog lang geen sprake. Maar wat een rust, mooie gladde sneeuw bergen om je heen en een mooie zonnetje. Om een uur of vier was ik eindelijk aan de andere kant van de berg en ging de weg naar beneden. Eerst nog met veel sneeuw maar plotseling kon ik weer redelijk fietsen tussen de stukken sneeuw ijs en gravel.

Het begon langzaam te schermeren dus ik ging snel naar beneden en omdat de weg steeds beter werdt ging dat redelijk goed. Ondertussen was het donker maar was er een mooie volle maan om op de tweede top te komen. Deze weg was zeer goed, gravel met af en toe wat ijs en langzaam stijgend. Maar omdat de zon weg was begon het al aardig koud te worden, inmiddels min 3 graden. Mijn voeten waren door de hele dag in de sneeuw te hebben gelopen aardig ongevoelig geworden en ik kon niet wachten op een warm bad. Eindelijk ook deze top beklommen en nu snel naar beneden maar omdat het donker was kon ik ondanks mijn licht niet altijd goed zien wat de conditie van de weg was.

En plotseling zag ik daar mijn fiets naar de zijkant glijden…ik zelf ging met een flinke vaart op mijn rug op over de weg.. Met mijn handen probeer ik mijzelf te stoppen tot ik na een meter of zeven tot stilstand kom… Er was een lang stuk ijs waar ik dus met een flinke vaart onderuit ben gegaan. Ik blijf nop even 5 minuten op mijn rug liggen om bij te komen en langzaam controleren of alles nog heel is. Langzaam sta ik op mijn knie doet pijn en ik pak mijn fiets op waarvan het stuur gedraaid is van de val. Mijn broek is gescheurd bij mijn linker knie en er zit een grote schaafwond op mijn knie, jas heeft wat schuur plekken maar verder lijk alles goed gelukkig.. Vol goede moed ga ik weer verder en uiteindelijk om half acht ben ik er en neem een warm bad, ja dit was mijn laatste pas.

Mijn volgende avontuur begint in Utah waar ik na een mooie afdaling en een veranderde omgeving een dag later ben.